چکیده:

    یکی از مشکلات کاهش تولیدات کشاورزی در مناطق خشک و نیمه خشک پایین بودن میزان مواد آلی خاک است. عدم مدیریت صحیح در استفاده از ماشین (استفاده بی رویه و ترافیک سنگین ماشین آلات و ادوات)، سوزاندن بقایای گیاهی، بارندگی های شدید، عدم تناوب مناسب زراعی، استفاده بی رویه از کودهای شیمیایی و عوامل دیگر باعث شده تا خا کهای اراضی این مناطق در معرض فرسایش شدید آبی و بادی قرار گیرند. کاربرد فن آوری های مطلوبی همانند سیستم های خاکورزی حفاظتی به عنوان یکی از روش های کاربردی در کشاورزی پایدار، می تواند سبب کند کردن روند تخریب زمین ها باشد.خاکورزیهای متعدد اثرات قابل توجهی بر روی کیفیت خاک دارند که این اثرات در درازمدت مشهودتر خواهند بود. خاکورزی تغییرات گوناگونی در دما، رطوبت، چگالی، ساختمان خاک، مقدار مواد آلی خاک و بالاخره خواص گیاهی از جمله تراکم ریشه ای ایجاد می کند. معمولاً در سیستم خاکورزی حفاظتی دمای بهاره خاک کمتر است. این موضوع به دلیل وجود بقایای گیاهی در سطح زمین می باشد. سیستم خاکورزی پایدار باعث ابقاء هر چه بیشتر آب در خاک می شود. بقایای گیاهی مانع تبخیر بیشتر آب شده و جذب آب را در خاک افزایش می دهد. همچنینخاکی که در این سیستم وجود دارد چگالی بیشتری نسبت به خاک هایی دارد که به طریق مرسوم خاکورزی می شوند. خاک چگالتر تعداد خلل و فرج کمتری داشته و متراکم تر می باشد. استفاده از سیستم "خاکورزی حفاظتی" مقدار ماده آلی خاک را در دراز مدت افزایش می دهد. دمای کمتر خاک ، همچنین جذب آب بیشتر در این سیستمها، دست به دست هم داده و اکسیداسیون بقایای گیاهی را کاهش می دهد. در سیستم بی خاکورزی، ریشه گیاهان در سطوح بالای خاک متراکم تر بوده و نسبت یه سایرسیستم های خاکورزی ریشچه های بیشتری تشکیل می شود. علت این امر نیز رطوبت بیشتر خاک در سیستم بی‌خاک ورزی گزارش شده است.