چکیده : خاک به عنوان مهمترین عامل تولید برای انسانها و مهمترین زیستگاه برای سایر جانداران و در واقع اساس و بنیان کشاورزی هرکشوری است و توسعه اقتصادی کشورهای جهان و خصوصاَ میهن عزیز ما در گرو توسعه ،بخش کشاورزی و توسعه بخش کشاورزی، مستلزم توجه خاص به مدیریت حفظ منابع پایه که همانا مهمترین آن خاک است می باشد.توسعه کشاورزی زمانی معنای واقعی خود را می یابدکه از پایداری و ثبات برخوردارگردد.لذا توسعه پایدار،اساس توسعه اقتصادی است و تحقق آن منوط به شناخت علمی و اصولی عوامل تولید و استفاده بهینه از آنها است.محدودیت منابع آب خصوصاَ در استان فارس امکان توسعه سطح زیر کشت محصولات کشاورزی را سلب نموده و تنها راه افزایش تولید محصولات غذایی منحصراَ افزایش تولید در واحد سطح است که لازمه آن افزایش حاصلخیزی خاک می باشد و حاصلخیزی خاک نیز در گرو افزایش مواد آلی آن است و از آنجائیکه بقایای گیاهی بخش عمده مواد آلی خاک (70%)را تشکیل می دهند لذا مدیریت حفظ بقایای گیاهی گام بلندی است در جهت دستیابی به کشاورزی پایدار. با توجه به فقر شدید مواد آلی در خاکهای کشور ما (کمتر از 1%) و فاصله بسیار زیاد آن با شرایط مطلوب ( از 1-5 درصد موادآلی) حفظ بقایای گیاهی به منظورافزایش مواد آلی و بدنبال آن افزایش حاصلخیزی خاک یک ضرورت انکار ناپذیر بوده و اقدامی است که راه رسیدن به توسعه پایدار را هموار می نماید. بقایای گیاهی علاوه بر حفظ و پایداری خاک ،افزایش ظرفیت نگهداری آب در خاک ،جلوگیری از فرسایش آبی و بادی خاک و ... می توان در تهیه خوراک دام ،تهیه کودهای کمپوست ،تهیه مواد دارویی و نیز در صنایع دستی از آن استفاده نمود.لذا می بایست با افزایش آگاهی و اطلاعات بهره برداران،تأمین امکانات،ادوات و تسهیلات مورد نیاز و اعمال ضوابط قانونی، زیست محیطی و... فرهنگ مدیریت بقایای گیاهی را در کشور نهادینه نموده و از آتش زدن این سرمایه و ثروت ملی جلوگیری و همانگونه که نسل های گذشته این سرمایه گرانقدر (خاک)را برای ما به ارث گذاشتند ما نیز فرزندان خلفی باشیم که این ودیعه الهی را به نسل های بعد از خودمان انتقال دهیم.

دراین مقاله ضمن بیان معایب سوزاندن وضرورت حفظ بقایای گیاهی،الزامات قانونی،فنی واقتصادی وروش اجرای حفظ بقایاتشریح شده ودرپایان علت ها،چالش هاوراهکارهای مناسب دراین زمینه ارائه شده است.